Samen maken we
Limburg openhartig

Boosheid, veroordeling, frustraties, machteloosheid, verdriet, schaamte, schuldgevoel, gekwets zijn, zelfmedelijden en bergen angst. Deze emoties zijn mij allemaal niet onbekend. Op den duur zijn deze emoties omgeslagen in wrok en verbitterdheid, depressie en (zelf) haat. Had ik het maar anders gedaan, was ik maar eerder uit een situatie gestapt, eigenlijk zou ik het zo moeten doen, het is mijn schuld, ik ben niet goed genoeg, de ander heeft dit gedaan, ik wou dat de ander het zo en zo deed, het is de ander zijn schuld.. Vergeven is het loslaten van mijn overtuiging dat het anders had gemoeten of dat iemand iets anders had moeten doen. Het verleden is het verleden en het is echt niet prettig, maar elk detail in dat moment blijft wat het toen was, het kan en zal niet gewijzigd worden. Wat ik wel kan proberen te veranderen is de manier waarop ik er vandaag mee omga. Het begint allemaal met mijzelf te accepteren, door mijn schaduwkant te accepteren, het licht in mijzelf te omarmen en het de ruimte geven om te groeien. Mijn gedrag was naar mijn beste kunnen op dat moment. Vergeven is een proces met meerdere lagen dat vaak jaren in beslag neemt. Ik kan dit proces niet overhaasten en dat is oké. Ik ben oké.

Heel goed dat jullie die gesprekskaartjes hier neerzetten! Eerlijk gezegd zou ik adviseren die ook op de posters te zetten, want het grote probleem is volgens mij niet dat mensen er niet over durven praten. Het allergrootste probleem is dat anderen er niet naar durven luisteren. Geef jij een eerlijk antwoord op "Alles goed?". Vraag eens: "Wil jij werkelijk een eerlijk antwoord krijgen als jij vraagt 'alles goed'?" En ook nog: het is volstrekt prima als jij (op dat moment of eigenlijk heel vaak, om honderdduizend mogelijke redenen) NEE zegt op die vraag! En zouden mensen niet veel MINDER eenzaam zijn als je op vraag 1 zou kunnen zeggen: "Nee, het gaat helemaal niet goed, maar ik heb het nu liever over leuke dingen, want ik ben hier juist om mijn zinnen te verzetten." Want mensen waar het niet goed mee gaat, zijn voortdurend hetzelfde verdrietige verhaal aan het vertellen, ook op leuke feestjes. Er zijn daardoor mensen die niet meer naar dat soort feestjes gaan... hoezo eenzaamheid? Zou je ook kunnen vragen/zeggen: ik heb het idee dat het niet zo goed met je gaat. Als je het erover wilt hebben, is dat helemaal prima voor mij. En als je het nu liever over vrolijke dingen wilt praten, is dat ook helemaal ok. Maar weet dat je altijd bij mij terecht kunt. Tja, 50 jaar persoonlijke ervaring hier, maar gelukkig nog steeds positief en bijzonder hoopvol in het leven, en als mijn ervaringen anderen kunnen helpen en het makkelijker maken, graag! Een coach leerde mij eens dat je van je 'shit' 'mest' kunt maken, dat ALLES als een kadootje ervaren kan worden, dat je 'wint of leert' etc.

Boodschap voor Olaf. Ik heb genoten van je verhaal. Genoten klinkt wat gek omdat het een pittig verhaal is. En pittig klinkt ook weer gek ..... omdat je vertelt over een heel zware tijd en perioden. We kennen elkaar van de cursus 'herstellen doe je zelf' en we zien elkaar weer binnenkort maar ik wil je via deze weg vast laten weten dat ik je enorm sterk vind, moedig en een fantastisch mens. Je mag trots zijn! en bedankt dat je je verhaal hebt willen delen. Ik herken veel, niet alles, want mijn verhaal is weer anders maar ik kan heel dichtbij komen en dat is mooi. De verbinding, het delen en het het begrip maakt ons samen sterker. Tot gauw!

Wat een geweldig initiatief! En ook erg blij dat dit onderwerp word aangeboord! Mijn moeder, ikzelf en 2 vrienden hebben allemaal in een psychose gezeten. En ik heb gelukkig mensen waarmee ik kan praten , vele zullen dit niet kunnen of durven. Bij het zrc in weert ben ik mensen tegengekomen die erover kunnen en durven spreken! Mochten mensen een leuk spontaan gesprek willen zonder oordeel wees dan welkom 💖💖💖💖

Openhartig zijn geeft je meer zelfvertrouwen en je kunt jezelf zijn. Als je niet open bent dan duw jij je eigen ik weg...mischien uit schaamte? Mischien ben je bang dat je niet serieus genomen word? Ik ben openhartig geworden en ben daardoor boekjes gaan schrijven die ik heb gepubliceerd. Auteur geworden van mijn verhaal en regie houdend over mezelf. Ik krijg veel herkenning en erkenning. Oordelen en veroordelen gebeurt helaas te veel, ook uit onwetendheid. We moeten niet vergeten dat iedereen een verhaal met zich meedraagt. Openhartigheid helpt bij heling van je gevoel.

Als ik terugdenk aan mijn middelbare schooltijd was dat een 'gevaarlijke' tijd voor velen. Mensen met psychische problemen werden belachelijk gemaakt. Ik hoop dat volwassenen jongeren mee kunnen geven dat mentale problemen bij het leven horen en dat je een veilige omgeving moet creëren om te kunnen delen. Ik denk dat veel jongeren niet de veiligheid voelen om te kunnen delen en hierdoor de ongezonde gewoonte aanleren om met problemen te blijven rondlopen.

Vanaf het moment dat ik mijn psychische kwetsbaarheid bespreekbaar maakte, werd mijn wereld groter in plaats van kleiner. Ik was niet meer alleen met al mijn moeilijkheden vanaf dat moment.

Ik heb zojuist het verhaal van Theo gelezen over zijn bipolaire stoornis. Ik herken bijna alles bij mezelf. Hij beschrijft dit uitermate goed!

Het is okè om je niet altijd okè te voelen, Praat erover

Eerst Eén burn-out, toen borstkanker. Wat is erger?

En toen … Stond de dokter voor de deur Nietsvermoedend liep ik de trap af. Hoi, ik ben Joyce, ik kom voor Saskia. M’n man deed open en lachte nog. Oh, ze zal het zijn vergeten, ze heeft geen afspraak staan. Nee, ik kom onverwacht. Nog ging er geen belletje rinkelen. Ik dacht ze komt nieuws vertellen over mijn zieke moeder. Ik dacht het ergste. Maar nee, of ik even met haar kon gaan zitten want ik was voor borstonderzoek geweest. Toen zakte de grond onder mijn voeten weg. Ik? Nu? Nee!!! Niet meteen van het ergste uitgaan, eerst afwachten, ik zou gebeld worden door het ziekenhuis, rustig afwachten.. Rustig afwachten..m’n hoofd sloeg op tilt. Dit toch niet, ik toch niet, ik was goed bezig! Zat volop in therapie voor m’n “burn-out” of overgang of depressie. Zat volop in het traject bij MetGGZ, zou schema therapie krijgen met als hoofddoel m’n grenzen kunnen aangeven, kreeg eindelijk hormoontherapie die me zienderogen goed deed. Ik zag de zon weer schijnen, m’n ogen stonden weer naar buiten gericht, de echte Sas begon weer tot leven te komen. En..m’n moeder..daar moest ik voor zorgen! We hadden het nu zo fijn. Ze begon te wennen en te accepteren dat dit het was in het verzorgingshuis. We kletsten weer als vanouds en hadden het fijn wanneer ik haar ging halen voor een glaasje wijn op het plein. Neeeeeeeee.. ik wilde niet. Maar ik moest. Het was niet goed. Het ziekenhuis zou me bellen morgen. En dat deden ze. De woensdag erna kon ik komen. Een weekend ging er over heen. Piekeren, wat als..hoe dan? Hoe ver? Behandeling? Misschien was het niets. Misschien hadden ze het allemaal mis? Blijf rustig en wacht af. Mijn gevoel wist beter. Het was mis. En dat hoorde ik die woensdag dus ook. Opnieuw een foto, de radioloog kwam erbij en zag inderdaad op de echo dat er iets zat. We nemen een punctie en U hoort zo meteen de uitslag van de chirurg. Zo’n punctie is geen pretje, alsof ze in je borst schieten. Maar niet één keer, maar wel 5 keer. Wachtruimte in, andere wachtruimte uit. Wachten. De chirurg gaf aan wat ik al dacht, kwaadaardige tumor, moest eruit, borstbesparend. Naar de verpleegkundige, die legde alles rustig uit, ze nam de tijd en m’n tranen rolden over de vloer. Er stonden tissues. De week erna moest ik terugkomen voor het behandelplan. Dus weer een week van wachten, emoties, denken, huilen, sterk zijn. Intussen belde de gynaecoloog me op om te zeggen per direct te stoppen met de hormoontherapie. Mijn tumor was hormoongevoelig. Stoppen?????? Neeeeee.. ik voelde me juist zo goed! Geen opvliegers meer, geen paniek aanvallen meer, dat eeuwige verdrietige buikgevoel begon weg te trekken, ik sliep goed. Ik huilde, ze had met me te doen, echt! Ook moest ik meteen een afspraak maken om m’n spiraal te laten verwijderen want ook deze gaf hormonen af. Nou, daar zit je dan. M’n wereld stortte zowat in. Eerst nog het weekend doorkomen en dan zien we maandag wel. Dus terug naar de chirurg voor m’n behandelplan. Het was een hormoon gevoelige tumor, 13 mm, type 2. Een borstbesparende operatie waarbij niet alleen de tumor maar ook de poortwachtklier zou worden verwijderd. Daarna bestraling in Maastricht of Venlo. Maar eerst bijkomen van de operatie. Na 10 dagen zou bekeken worden of er verdere behandeling noodzakelijk was: chemotherapie of anti hormoonbehandeling. Dat laatste gaf mij een eng gevoel, je kon er depressief van worden. Maar dat ben ik al??? M’n halve leven struggle ik al met depressies. Dat kon ik er echt niet bij hebben. Chemo nam ik daarom maar op de koop toe, als dat dan moest. De verpleegkundige nam weer rustig de tijd om mijn vragen te beantwoorden, maar die had ik niet. Ik was verstomd. Alsof de wereld doordraaide en ik stil stond. Was het dan niet erg genoeg? Had ik nog niet genoeg geluisterd naar mijn lijf. Moest het woordje Kanker daar eerst voor vallen? Nou, die kwam wel binnen hoor. In die week voelde ik me moe, leeg, sliep veel overdag, probeerde naar mijn moeder te gaan. En vrijdags naar de gynaecoloog voor het spiraal. Ach, doe ook maar meteen een uitstrijkje erbij, zei ik nog. Na deze ingreep vertelde de gynaecoloog dat ze hoopte dat ik niet meer ongesteld zou worden. Hormonen zijn niet goed voor je lichaam. Ongesteld worden ook niet. Dus overleg dit met de oncoloog, want je eierstokken moeten er dan uit, zei ze. Ze zag m’n verslagen blik en leefde enorm mee. Ik mocht haar altijd bellen. En weer zat daar mijn rots naast me, mijn man, mijn alles. Rustig, doordacht, sterk te wezen. Mijn hand vasthoudend en altijd steunen. Wat was hij lief. Hij ging er kapot aan mij zo te zien. Het liefst zat hij de hele dag naast me. Overal ging hij mee naartoe, alles deden we samen. Samen door die rollercoaster van emoties. En dan Lola..die deed alsof er niets aan de hand was, kroop in haar schulp, wilde niet praten, behalve met haar vriendje. Tot een bepaald momentje waarop ze brak. Ze huilde, vertelde dat ze bang was. We praatten en huilden en knuffelden, hart tegen hart. Dat doen we iedere dag. We hoeven niet te praten, wel hart tegen hart. Dat voelt goed. Chrissie, mijn emo meisje.. ze ging kapot. Haar mama, haar beste vriendin, kanker. Haar wereld stond stil en huilde alleen maar. Ze kwam meteen, samen met haar alles, haar rots. We huilden en huilen nog steeds. We bellen, wel 4x op een dag en elk weekend is ze hier. Alles moet ze weten. Vindt dat ze er te weinig voor me is, m’n meisje, bijna 23 jaar en altijd bezorgd om haar labiele mama. Ze is bang. We praten veel. Proberen fijne dingen te doen wanneer ze er is. M’n meiden, m’n grootste zorg, wat houden ze hier emotioneel aan over? Ik doe m’n best om er zo goed mogelijk voor hen te zijn, ze voelen me aan, beide op hun eigen manier. Wat ben ik trots op ze! 22 november volgt de operatie. Gauw eruit die Kanker!

In 2017 ben ik getroffen door een hersenbloeding. Met een geringe overlevingskans overleefde ik deze tweede aanslag op mijn leven (In 1981 kanker overleefd op 6-jarige leeftijd). Ik werd afgekeurd, moest vechten om mijn rijbewijs terug te vinden,. Maar nu 7 jaar later moet ik leven met mijn beperkingen, ik verricht veel vrijwilligerswerk en schijnbaar voor velen een boegbeeld van doorzettingsvermogen met daarbij de vraagtekens in het leven. Mijn advies is vooral: Leef door, ga niet bij de pakken neerzetten, want het leven is te mooi om achter de geraniums te zitten.