Samen maken we
Limburg openhartig

Boosheid, veroordeling, frustraties, machteloosheid, verdriet, schaamte, schuldgevoel, gekwets zijn, zelfmedelijden en bergen angst. Deze emoties zijn mij allemaal niet onbekend. Op den duur zijn deze emoties omgeslagen in wrok en verbitterdheid, depressie en (zelf) haat. Had ik het maar anders gedaan, was ik maar eerder uit een situatie gestapt, eigenlijk zou ik het zo moeten doen, het is mijn schuld, ik ben niet goed genoeg, de ander heeft dit gedaan, ik wou dat de ander het zo en zo deed, het is de ander zijn schuld.. Vergeven is het loslaten van mijn overtuiging dat het anders had gemoeten of dat iemand iets anders had moeten doen. Het verleden is het verleden en het is echt niet prettig, maar elk detail in dat moment blijft wat het toen was, het kan en zal niet gewijzigd worden. Wat ik wel kan proberen te veranderen is de manier waarop ik er vandaag mee omga. Het begint allemaal met mijzelf te accepteren, door mijn schaduwkant te accepteren, het licht in mijzelf te omarmen en het de ruimte geven om te groeien. Mijn gedrag was naar mijn beste kunnen op dat moment. Vergeven is een proces met meerdere lagen dat vaak jaren in beslag neemt. Ik kan dit proces niet overhaasten en dat is oké. Ik ben oké.

Heel goed dat jullie die gesprekskaartjes hier neerzetten! Eerlijk gezegd zou ik adviseren die ook op de posters te zetten, want het grote probleem is volgens mij niet dat mensen er niet over durven praten. Het allergrootste probleem is dat anderen er niet naar durven luisteren. Geef jij een eerlijk antwoord op "Alles goed?". Vraag eens: "Wil jij werkelijk een eerlijk antwoord krijgen als jij vraagt 'alles goed'?" En ook nog: het is volstrekt prima als jij (op dat moment of eigenlijk heel vaak, om honderdduizend mogelijke redenen) NEE zegt op die vraag! En zouden mensen niet veel MINDER eenzaam zijn als je op vraag 1 zou kunnen zeggen: "Nee, het gaat helemaal niet goed, maar ik heb het nu liever over leuke dingen, want ik ben hier juist om mijn zinnen te verzetten." Want mensen waar het niet goed mee gaat, zijn voortdurend hetzelfde verdrietige verhaal aan het vertellen, ook op leuke feestjes. Er zijn daardoor mensen die niet meer naar dat soort feestjes gaan... hoezo eenzaamheid? Zou je ook kunnen vragen/zeggen: ik heb het idee dat het niet zo goed met je gaat. Als je het erover wilt hebben, is dat helemaal prima voor mij. En als je het nu liever over vrolijke dingen wilt praten, is dat ook helemaal ok. Maar weet dat je altijd bij mij terecht kunt. Tja, 50 jaar persoonlijke ervaring hier, maar gelukkig nog steeds positief en bijzonder hoopvol in het leven, en als mijn ervaringen anderen kunnen helpen en het makkelijker maken, graag! Een coach leerde mij eens dat je van je 'shit' 'mest' kunt maken, dat ALLES als een kadootje ervaren kan worden, dat je 'wint of leert' etc.

Boodschap voor Olaf. Ik heb genoten van je verhaal. Genoten klinkt wat gek omdat het een pittig verhaal is. En pittig klinkt ook weer gek ..... omdat je vertelt over een heel zware tijd en perioden. We kennen elkaar van de cursus 'herstellen doe je zelf' en we zien elkaar weer binnenkort maar ik wil je via deze weg vast laten weten dat ik je enorm sterk vind, moedig en een fantastisch mens. Je mag trots zijn! en bedankt dat je je verhaal hebt willen delen. Ik herken veel, niet alles, want mijn verhaal is weer anders maar ik kan heel dichtbij komen en dat is mooi. De verbinding, het delen en het het begrip maakt ons samen sterker. Tot gauw!

Wat een geweldig initiatief! En ook erg blij dat dit onderwerp word aangeboord! Mijn moeder, ikzelf en 2 vrienden hebben allemaal in een psychose gezeten. En ik heb gelukkig mensen waarmee ik kan praten , vele zullen dit niet kunnen of durven. Bij het zrc in weert ben ik mensen tegengekomen die erover kunnen en durven spreken! Mochten mensen een leuk spontaan gesprek willen zonder oordeel wees dan welkom 💖💖💖💖

Openhartig zijn geeft je meer zelfvertrouwen en je kunt jezelf zijn. Als je niet open bent dan duw jij je eigen ik weg...mischien uit schaamte? Mischien ben je bang dat je niet serieus genomen word? Ik ben openhartig geworden en ben daardoor boekjes gaan schrijven die ik heb gepubliceerd. Auteur geworden van mijn verhaal en regie houdend over mezelf. Ik krijg veel herkenning en erkenning. Oordelen en veroordelen gebeurt helaas te veel, ook uit onwetendheid. We moeten niet vergeten dat iedereen een verhaal met zich meedraagt. Openhartigheid helpt bij heling van je gevoel.

Als ik terugdenk aan mijn middelbare schooltijd was dat een 'gevaarlijke' tijd voor velen. Mensen met psychische problemen werden belachelijk gemaakt. Ik hoop dat volwassenen jongeren mee kunnen geven dat mentale problemen bij het leven horen en dat je een veilige omgeving moet creëren om te kunnen delen. Ik denk dat veel jongeren niet de veiligheid voelen om te kunnen delen en hierdoor de ongezonde gewoonte aanleren om met problemen te blijven rondlopen.

Vanaf het moment dat ik mijn psychische kwetsbaarheid bespreekbaar maakte, werd mijn wereld groter in plaats van kleiner. Ik was niet meer alleen met al mijn moeilijkheden vanaf dat moment.

Ik heb zojuist het verhaal van Theo gelezen over zijn bipolaire stoornis. Ik herken bijna alles bij mezelf. Hij beschrijft dit uitermate goed!

Het is okè om je niet altijd okè te voelen, Praat erover

Eerst Eén burn-out, toen borstkanker. Wat is erger?

En toen … Stond de dokter voor de deur Nietsvermoedend liep ik de trap af. Hoi, ik ben Joyce, ik kom voor Saskia. M’n man deed open en lachte nog. Oh, ze zal het zijn vergeten, ze heeft geen afspraak staan. Nee, ik kom onverwacht. Nog ging er geen belletje rinkelen. Ik dacht ze komt nieuws vertellen over mijn zieke moeder. Ik dacht het ergste. Maar nee, of ik even met haar kon gaan zitten want ik was voor borstonderzoek geweest. Toen zakte de grond onder mijn voeten weg. Ik? Nu? Nee!!! Niet meteen van het ergste uitgaan, eerst afwachten, ik zou gebeld worden door het ziekenhuis, rustig afwachten.. Rustig afwachten..m’n hoofd sloeg op tilt. Dit toch niet, ik toch niet, ik was goed bezig! Zat volop in therapie voor m’n “burn-out” of overgang of depressie. Zat volop in het traject bij MetGGZ, zou schema therapie krijgen met als hoofddoel m’n grenzen kunnen aangeven, kreeg eindelijk hormoontherapie die me zienderogen goed deed. Ik zag de zon weer schijnen, m’n ogen stonden weer naar buiten gericht, de echte Sas begon weer tot leven te komen. En..m’n moeder..daar moest ik voor zorgen! We hadden het nu zo fijn. Ze begon te wennen en te accepteren dat dit het was in het verzorgingshuis. We kletsten weer als vanouds en hadden het fijn wanneer ik haar ging halen voor een glaasje wijn op het plein. Neeeeeeeee.. ik wilde niet. Maar ik moest. Het was niet goed. Het ziekenhuis zou me bellen morgen. En dat deden ze. De woensdag erna kon ik komen. Een weekend ging er over heen. Piekeren, wat als..hoe dan? Hoe ver? Behandeling? Misschien was het niets. Misschien hadden ze het allemaal mis? Blijf rustig en wacht af. Mijn gevoel wist beter. Het was mis. En dat hoorde ik die woensdag dus ook. Opnieuw een foto, de radioloog kwam erbij en zag inderdaad op de echo dat er iets zat. We nemen een punctie en U hoort zo meteen de uitslag van de chirurg. Zo’n punctie is geen pretje, alsof ze in je borst schieten. Maar niet één keer, maar wel 5 keer. Wachtruimte in, andere wachtruimte uit. Wachten. De chirurg gaf aan wat ik al dacht, kwaadaardige tumor, moest eruit, borstbesparend. Naar de verpleegkundige, die legde alles rustig uit, ze nam de tijd en m’n tranen rolden over de vloer. Er stonden tissues. De week erna moest ik terugkomen voor het behandelplan. Dus weer een week van wachten, emoties, denken, huilen, sterk zijn. Intussen belde de gynaecoloog me op om te zeggen per direct te stoppen met de hormoontherapie. Mijn tumor was hormoongevoelig. Stoppen?????? Neeeeee.. ik voelde me juist zo goed! Geen opvliegers meer, geen paniek aanvallen meer, dat eeuwige verdrietige buikgevoel begon weg te trekken, ik sliep goed. Ik huilde, ze had met me te doen, echt! Ook moest ik meteen een afspraak maken om m’n spiraal te laten verwijderen want ook deze gaf hormonen af. Nou, daar zit je dan. M’n wereld stortte zowat in. Eerst nog het weekend doorkomen en dan zien we maandag wel. Dus terug naar de chirurg voor m’n behandelplan. Het was een hormoon gevoelige tumor, 13 mm, type 2. Een borstbesparende operatie waarbij niet alleen de tumor maar ook de poortwachtklier zou worden verwijderd. Daarna bestraling in Maastricht of Venlo. Maar eerst bijkomen van de operatie. Na 10 dagen zou bekeken worden of er verdere behandeling noodzakelijk was: chemotherapie of anti hormoonbehandeling. Dat laatste gaf mij een eng gevoel, je kon er depressief van worden. Maar dat ben ik al??? M’n halve leven struggle ik al met depressies. Dat kon ik er echt niet bij hebben. Chemo nam ik daarom maar op de koop toe, als dat dan moest. De verpleegkundige nam weer rustig de tijd om mijn vragen te beantwoorden, maar die had ik niet. Ik was verstomd. Alsof de wereld doordraaide en ik stil stond. Was het dan niet erg genoeg? Had ik nog niet genoeg geluisterd naar mijn lijf. Moest het woordje Kanker daar eerst voor vallen? Nou, die kwam wel binnen hoor. In die week voelde ik me moe, leeg, sliep veel overdag, probeerde naar mijn moeder te gaan. En vrijdags naar de gynaecoloog voor het spiraal. Ach, doe ook maar meteen een uitstrijkje erbij, zei ik nog. Na deze ingreep vertelde de gynaecoloog dat ze hoopte dat ik niet meer ongesteld zou worden. Hormonen zijn niet goed voor je lichaam. Ongesteld worden ook niet. Dus overleg dit met de oncoloog, want je eierstokken moeten er dan uit, zei ze. Ze zag m’n verslagen blik en leefde enorm mee. Ik mocht haar altijd bellen. En weer zat daar mijn rots naast me, mijn man, mijn alles. Rustig, doordacht, sterk te wezen. Mijn hand vasthoudend en altijd steunen. Wat was hij lief. Hij ging er kapot aan mij zo te zien. Het liefst zat hij de hele dag naast me. Overal ging hij mee naartoe, alles deden we samen. Samen door die rollercoaster van emoties. En dan Lola..die deed alsof er niets aan de hand was, kroop in haar schulp, wilde niet praten, behalve met haar vriendje. Tot een bepaald momentje waarop ze brak. Ze huilde, vertelde dat ze bang was. We praatten en huilden en knuffelden, hart tegen hart. Dat doen we iedere dag. We hoeven niet te praten, wel hart tegen hart. Dat voelt goed. Chrissie, mijn emo meisje.. ze ging kapot. Haar mama, haar beste vriendin, kanker. Haar wereld stond stil en huilde alleen maar. Ze kwam meteen, samen met haar alles, haar rots. We huilden en huilen nog steeds. We bellen, wel 4x op een dag en elk weekend is ze hier. Alles moet ze weten. Vindt dat ze er te weinig voor me is, m’n meisje, bijna 23 jaar en altijd bezorgd om haar labiele mama. Ze is bang. We praten veel. Proberen fijne dingen te doen wanneer ze er is. M’n meiden, m’n grootste zorg, wat houden ze hier emotioneel aan over? Ik doe m’n best om er zo goed mogelijk voor hen te zijn, ze voelen me aan, beide op hun eigen manier. Wat ben ik trots op ze! 22 november volgt de operatie. Gauw eruit die Kanker!

In 2017 ben ik getroffen door een hersenbloeding. Met een geringe overlevingskans overleefde ik deze tweede aanslag op mijn leven (In 1981 kanker overleefd op 6-jarige leeftijd). Ik werd afgekeurd, moest vechten om mijn rijbewijs terug te vinden,. Maar nu 7 jaar later moet ik leven met mijn beperkingen, ik verricht veel vrijwilligerswerk en schijnbaar voor velen een boegbeeld van doorzettingsvermogen met daarbij de vraagtekens in het leven. Mijn advies is vooral: Leef door, ga niet bij de pakken neerzetten, want het leven is te mooi om achter de geraniums te zitten.

Het leven is niet altijd makkelijk, maar weet dat je er mag zijn! Je bent goed zoals je bent 🫶🏼 laat je horen want jij mag gehoord worden. Ben lief voor je zelf en leer van de momenten, die niet handig waren. Luister naar je gevoel, dat klopt vaak wel. En weet dat je niet alleen bent ♥️

Ik ben depressief

Ik heb al van kleins af aan, dat ik depressies heb. Ik ben vanaf groep 3 tot de eerste van het mbo erg gepest geworden. Ik heb heel veel therapien gehad alternatief tot gz. Ik heb 18 weken opname gehad omdat ik een flinke depressie had. Ik had last van paniekaanvallen, durfde amper het huis uit. Het leek als alles om me heen verder ging en ik stil stond. Ik kreeg medicatie, die ik nu ook nog slik. Ook nu gaat het op en af. En dat zal denk ik ook wel zo blijven. Ik wil vooral andere mee geven dat je niet alleen bent, en dat het niet raar is om hulp te vragen. Beter hulp vragen dan dat het te laat is want ook jij bent het waard🫶🏼

Hallo, ik ben Carl. Nu inmiddels 7,5 jaar clean en heb een fijn leven nu. Ik heb een zware periode achter de rug, ik verloor mijn baan, kwam uiteindelijk in de bijstand. In de bewindvoering kwam ook door mijn schulden en psychische gesteldheid. Ik kwam erachter dat ik een verslaving had en en lichte vorm van autisme. Toen mijn moeder overleed na een lang ziekbed door COPD, wilde ik het toch anders gaan doen. Ik ben naar een kliniek in het buitenland gegaan, leerde nieuwe mensen kennen die ook met een verslaving te kampen hadden. Ik leerde meer over mijn verslaving en over mezelf. Na een tijdje lukte het om echt clean te worden, ging naar meetings en bleef aan mezelf werken. Ik kreeg hulp vanuit de voetbalvereniging, volgde cursussen om richting ervaringsdeskundigheid te gaan, gaf gastlessen op scholen. Zo had ik een nuttige daginvulling en ging dmv de 12 stappen dieper naar mezelf kijken. Doordat ik clean bleef, kon ik uiteindelijk uit de bewindvoering, uit de schulden en uit de bijstand. Na een tijdje zoekende geweest te zijn geweest wat ik wilde, heb ik nu een leuke baan en voel ik me vaker gelukkiger en geniet meer van het leven. Ik voel me dankbaar en voel zelfliefde, dat is het, mag voelen. Groetjes, Carl

In 1979 hebben mijn ouders gekozen voor een anonieme donor om hun kinderwens te vervullen. Helaas is dit tot 2022 geheim voor mij gebleven, omdat men dat beter leek. Na een internationale DNA test heb ik mijn bonus/donorfamilie gevonden. Voor mij een hele bijzondere rollercoaster. Ben mijn moeder eeuwig dankbaar maar ervaar ook nog steeds teleurstelling. Mijn oproep is: ouders: vertel je kind de waarheid! Dat kan nu ook nog. Juist nu, nu (wens)ouders én donorvaders uit die tijd overlijden en geheimen voor eeuwig blijven. Ben openhartig, vandaag nog! Vele donorkinderen ervaren mentale problemen, ook als ze het niét weten.

Het verlies van mijn Gezondheid, baan, huwelijk, woning, vrienden, familie. Was niet het einde maar een aanmoediging om mijzelf opnieuw uit te vinden. Een nieuw bewust leven op te bouwen.

Hey Ik ben dan wel uit in MM in België, maar dát is ook Limburg’s, mss wel meer dan die noorderlijker dan Venloco 😉. Primordiaal zou volgende in sensibliseringscampagnes naar voren gebracht moet worden: uiteraard openstaan voor die babbel erover, maar de perceptie uit bepaalde campagnes, ook in België, is dat men mensen naar professionele hulp moet sturen ! Natúúrlijk ! Maar er is een grote massa die het dus enigszins verkeerd vat of meekrijgt…Praat iemand over mentale problemen, dan denken die, ik ga helpen, want ik heb het begrepen, en doe het juiste, ik verwijs onmiddellijk naar een professional…en dat is verkeerd…het moet én én zijn. En je bent er om te luisteren naar je medemens met mentale klachten, in het begin én daarna én je beveelt professionele hulp aan ! En die zullen het wel allemaal oplossen ! Die hebben pillen en wat nog allemaal. Je moét dat zelfs doen ! Sensibiliseren met een goeie slogan: ‘Het begint met en blijft ook zelf je medemens te steunen. ‘Je medemens, wij allemaal en de professionals, one team ! ‘ En hebben jullie geen sensibiliserende stickers ! Dirk