Suzan Wilmsen

Dieren zijn zoveel beter dan mensen

Suzan (27) uit Overloon weet hoe heftig pesten kan zijn. Vanaf groep 4 tot en met de middelbare school werd ze jarenlang gepest. Wat begon met flauwe opmerkingen over haar liefde voor paarden, groeide uit tot schelden, buitensluiten en bedreigingen. “Ik hield het jarenlang voor me, omdat ik dacht dat het erger werd als ik erover zou praten.”

“Als ik verdrietig ben, komt mijn kat kopjes geven. Ook mijn paarden voelen meteen hoe ik me voel. Zij veroordelen niet, mensen doen dat vaak wel.”

Het stille kind

Suzan omschrijft zichzelf als een rustig meisje. “Niet op de voorgrond, dat lag me niet.” Toen kinderen in de klas mochten vertellen over hun sport, zei ze dat ze paard reed. “Vanaf dat moment begonnen de opmerkingen en scheldpartijen.”

’s Avonds, als ze alleen was, kwamen de emoties los. “Mijn ouders begrepen niet waarom ik zo vaak verdrietig en boos was. Pas later durfde ik te vertellen wat er speelde. Toen vonden ze het ook logisch klinken – maar ik had er al die tijd alleen mee rondgelopen.”

De stemmen van vroeger

Op de middelbare school werd het pesten heftiger. “Ik ben zelfs met de dood bedreigd, toen ik een leraar vertelde dat iemand tijdens de gym spullen uit mijn tas had gepakt. In de kleedkamer kreeg ik te horen: als je dat nog een keer doet, slaan we je dood.”

Sinds die tijd klinken de woorden van de pesters nog vaak in haar hoofd. “Ik hoor letterlijk wat er toen gezegd is: niemand mag je, spring toch voor de trein. Dat draag ik al sinds 2012 met me mee. Ondanks therapie en medicatie is dat nog steeds niet verdwenen.”

Een stille bondgenoot

Haar dieren waren al die tijd haar toevlucht. “Ik had mijn verzorgpaarden. Na school fietste ik ernaartoe. Zij zeiden niks, ze keken me alleen aan of kwamen bij me knuffelen. Woody was mijn lievelingspaard, met hem ging ik door dik en dun. Hij gaf me rust. Mensen konden me veroordelen, maar een paard doet dat niet.”

Vrienden die afhaken

Het zwaarst vond Suzan het verlies van vertrouwen. “Mijn beste vriendin van de basisschool ging op de middelbare school opeens meedoen met het pesten. Andere vriendinnen keken weg. Ik snapte hun angst wel, maar het deed ontzettend veel pijn. Als ik iemand zou zien die gepest wordt, zou ik altijd voor diegene opkomen. Ook als ik dan zelf gepest zou worden.”

Ook bij leraren vond ze weinig steun. “Als die al iets zagen, zeiden ze dat ik het moest negeren. Maar negeren helpt niet. En omdat ze dat bleven zeggen, dacht ik: dan heeft praten geen zin.”

Donkere gedachten

De eenzaamheid en schaamte bleven zich opstapelen. Rond haar achttiende volgden crisisopnames na meerdere suïcide pogingen. “Het pesten was zo heftig dat ik geen uitweg meer zag. Zelfs tijdens opnames gebeurde dingen die niet ok waren. Ik heb toen voor mezelf besloten: dit nooit meer.”

Herstel noemt ze het niet. “Ik draag de gevolgen nog elke dag. Je kunt niet doen alsof het nooit is gebeurd. Maar ik zoek wel manieren om ermee om te gaan.”

De kat die blijft komen

Altijd weer waren het de dieren die haar hielpen vol te houden. “Als ik huilde, kwam mijn kat kopjes geven. Mijn hond voelde ook meteen dat er iets mis was. En nog steeds: als mijn konijn tien keer op de bank springt, weet ik dat ik zelf in de knoop zit. Zij spiegelen hoe ik er aan toe ben. Zonder hen had ik het niet gered.”

Stop het Pesten 1

Een paar jaar geleden besloot Suzan haar ervaringen om te zetten in hulp voor anderen. Ze begon het Instagram-account Stop het Pesten 1. “Ik miste vroeger iemand om mee te praten. Iemand die wist hoe het voelde. Daarom wilde ik die persoon zelf zijn; iemand die luistert zonder oordeel.”

Het account groeide snel en bracht haar nieuwe kansen: ze geeft nu gastlessen, workshops, en mocht zelfs een manifest aan de burgemeester overhandigen. “Ik verdien er niks mee, maar dat maakt niet uit. Mensen laten weten dat ze er niet alleen voor staan – dát is wat telt.”

“Het is nooit jouw schuld”

Ook hulpverleners en de politie volgen haar account en vinden dat Suzan goed werk doet. Toch blijft het lastig om complimenten te geloven. “Als mensen zeggen dat ik goed bezig ben, denk ik vaak: ze zullen het wel zeggen om aardig te doen. Jarenlang is tegen me gezegd dat ik niks waard was. Dat is het gevaar van pesten: je gaat het zelf geloven.”

Haar boodschap voor kinderen die nu gepest worden is helder: “Schaam je niet. Praat met iemand die je vertrouwt en als er bedreigingen zijn, doe aangifte. Ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan. Maar laat niemand je wijsmaken dat het aan jou ligt… Het is nooit jouw schuld!”