Marieke Bock–van Lieshout (44) uit Heel groeide op met het gevoel dat ze anders was. Ze leerde al vroeg een masker op te zetten om zichzelf te verbergen. Jarenlang hield ze vol, tot de komst van haar kinderen alles naar boven bracht. Via ervaringsdeskundigen vond ze een nieuwe weg: van overleven naar leven, van schaamte naar vertrouwen.
Marieke groeide op in een dorp waar zij altijd een beetje een buitenstaander bleef. Op school werd ze gepest, vaak zonder duidelijke reden. “Blijkbaar was ik anders. En kinderen kunnen hard zijn.” Van jongs af aan hoorde ze dat ze druk was. “Ik was snel in mijn ontwikkeling en ik wilde veel. Maar ik voelde me ook onzeker en onveilig en leerde al vroeg: laat vooral niet zien wat er in je omgaat.” Het masker dat ze creërde, werd haar overlevingsstrategie. Als tiener zette ze snelle stappen richting volwassenheid en zocht ze houvast in relaties. Maar diep van binnen voelde ze zich gevangen. “Ik had nul vertrouwen in mezelf. En dat bleef me achtervolgen.”
Na het VWO koos Marieke niet voor de gebaande paden. “Mijn hoofd zat te vol om te stampen en te blokken.” Ze volgde een creatieve basisopleiding en daarna de kunstacademie, waar ze grafische vormgeving studeerde. Later werkte ze in de fotografie, en nog later in de zorg en gastvrijheid. Steeds opnieuw liep ze tegen hetzelfde aan: het gevoel dat ze niet op haar plek was. “Ik deed wat er van me verwacht werd, maar niet wat ik werkelijk wilde. Mijn overtuiging was steeds: je bent toch niet goed genoeg. Dus koos ik voor veiligheid door me aan te passen. En zo verloor ik mezelf.”
Toen haar dochter (2009) en zoon (2014) werden geboren, veranderde alles. “Met hun komst groeide de verantwoordelijkheid. Mijn oude overlevingsstrategieën werkten niet meer. Ik wilde een goede moeder zijn, maar liep vast. Ik was té beschermend. Alles in mij riep dat de wereld onveilig was.” Van buiten leek het alsof het goed ging, maar van binnen voelde Marieke zich opgebrand. Ze klopte aan bij de huisarts en kwam terecht in de GGZ.
Na uitgebreid onderzoek kreeg ze de diagnose ADHD. “Ergens was ik blij: eindelijk een verklaring. Maar tegelijk voelde het vreemd dat anderen moesten vertellen wie ik was. Alsof mijn waarheid niet genoeg was.” Ze kreeg medicatie en volgde groepsbehandelingen, maar vond daar weinig aansluiting. “Ik zat in een groep met mensen met ADHD, maar dacht: zelfs hier pas ik niet. Bijvoorbeeeld plannen en organiseren – dat daar aangeleerd werd - dat deed ik al veel te veel. Dat was juist mijn manier om controle te houden.” Het label gaf haar even houvast, maar bood uiteindelijk geen oplossing. “In het begin verschool ik me erachter: o ja, het ligt daaraan. Maar uiteindelijk zegt een diagnose niks over wie je bent. Het is een beschrijving van gedrag, geen identiteit.”
De echte verandering kwam toen ze ervaringsdeskundigen ontmoette. “Zij stelden vragen die psychologen niet stelden. Ze prikten dwars door mijn maskers heen, maar zonder oordeel. Ik voelde me voor het eerst echt gezien.” Ze volgde cursussen als Herstellen doe je zelf en leerde haar overtuigingen onderzoeken. “Mijn diepste overtuiging was: ik ben niet goed genoeg.
Ervaringsdeskundigen lieten me zien dat ik méér was dan dat beeld. Zij durfden te vragen wat anderen niet durfden te vragen. Dat heb ik nodig gehad om uit mijn schulp te kruipen.” Het gaf haar vleugels. “Wat ik jarenlang gebruikte om te overleven – altijd analyseren, altijd alert zijn – kon ik nu inzetten in mijn herstel. Mijn valkuil werd mijn kracht.”
Een concreet moment waarop Marieke merkte dat ze veranderde, was toen haar zevenjarige dochter destijds vroeg of ze alleen naar de Jumbo mocht fietsen. “Mijn keel kneep dicht. Alles in mij wilde nee zeggen. Maar ik besefte: dit is míjn angst, niet die van haar. Als ik nee zeg, zeg ik eigenlijk: ik vertrouw jou niet. Dat wilde ik haar niet meegeven.” Ze liet haar dochter gaan, trillend van binnen. “Het was doodeng. Maar ook bevrijdend. Ik ontdekte dat ik mijn angsten niet hoefde door te geven. Dat ik ze kon doorbreken.”
Het herstel ging niet in een rechte lijn. Er waren momenten van vallen en weer opstaan. Maar er kwam iets fundamenteel nieuws: vertrouwen. “Ik durfde voor het eerst kwetsbaar te zijn. En ik ontdekte dat er mensen waren die me opvingen. Dat gaf ruimte om te groeien.” Vandaag de dag werkt Marieke zelf als ervaringsdeskundige. Ze is projectleider van een ontmoetingsnetwerk in oprichting. Een laagdrempelige plek in de gemeente Maasgouw waar mensen samenkomen, praten, lachen en stil mogen zijn. “Het hoeft niet groot te zijn. Als er maar een plek is waar je mag landen, waar je in verbinding bent met andere mensen. Want als je gezien wordt door anderen, leer je ook jezelf weer zien.”
Nu weet Marieke dat schaamte haar jarenlang gevangen hield. “Ik dacht altijd: ik ben te druk, niet goed genoeg, lastig. Maar dat was niet mijn eigen stem, dat waren overtuigingen die ik van buitenaf had overgenomen. Nu weet ik: schaamte blokkeert verbinding, met jezelf en met anderen.” Haar boodschap voor anderen is eenvoudig maar krachtig:
“Sta stil. Voel. En durf te leven - voorbij de schaamte.”
Wij maken gebruik van cookies.
Limburg Openhartig is een initiatief van 14 gemeenten in Noord- en Midden Limburg. De campagne is gericht op het creëren van gelijkwaardig contact tussen mensen met en mensen zonder psychische kwetsbaarheid én geeft daarbij praktische handvatten. Daarmee draagt Limburg Openhartig bij aan wederzijds begrip en een Limburg waarin iedereen mag meedoen.
© 2025 Openhartig Limburg
|
Privacy|
Cookie-instellingen |Design and creation by Studio Zondag x Appart
