Lena Olivier’s zus werd vermoord door haar partner. Haar tragische dood was niet alleen een persoonlijk drama maar ook een wake-up call voor Lena. Sindsdien zet ze zich in om aandacht te vragen voor femicide: gendergerelateerd dodelijk geweld tegen vrouwen. Lena is voorzitter van de Federatie Nabestaanden Geweldsslachtoffers en werkte mee aan een plan van aanpak tegen femicide.
"In juni 2014 verloor ik mijn zusje Miranda. Ze werd vermoord door haar vriend. Wat ik niet wist, en wat me diep schokte, is dat in Nederland elke acht dagen een vrouw wordt gedood binnen de relationele sfeer. De partner heeft vaak geen grip meer op de vrouw en kan dat niet verkroppen.” Deze heftige en bizarre ervaring maakte dat Lena zich genoodzaakt voelde om zich hiervoor in te zetten. Lena, werkzaam in de technologische sector, gebruikt sindsdien haar stem om bewustzijn te creëren en het taboe rondom femicide te doorbreken. “Vrouwenmoord moet stoppen.”
Miranda, moeder van drie dochters, was een vrolijke en zorgzame vrouw maar haar relatie was destructief. "Miranda en haar vriend haalden zowel het beste als het slechtste in elkaar naar boven," zegt Lena. "Ze leefden intens, met een uitgaansleven vol alcohol en drugs. Het kon goed gaan, maar de ruzies waren heftig." Op de bewuste avond van de tragedie, kookten Miranda en haar vriend samen en dronken veel. Rond half vier ’s nachts liep een ruzie volledig uit de hand. Met het mes waarmee ze eerder prei hadden gesneden, stak hij haar van achteren neer. Miranda overleed binnen dertig seconden aan haar verwondingen.
Lena’s wereld stortte in. “De beelden van dat drama raak ik nooit kwijt. Pas na drie dagen mocht ik Miranda zien. Dat moment staat in mijn geheugen gegrift. Daar stond ik, samen met mijn broertje en ouders. De laatste familiefoto die we hebben, is met een dode Miranda." Het verdriet blijft, maar Lena heeft geleerd ermee te leven. "Ik zie nog regelmatig een therapeut. Wat ik moeilijk vond, is dat ik nooit boos ben geweest. Maar ik weet dat als ik die boosheid had toegelaten, het me ook had vernietigd. Voor mijn kinderen, voor Miranda’s kinderen, en voor mezelf moest ik doorgaan."
"Het taboe rondom mentale gezondheid is enorm. Als je last hebt van je knieën, ga je naar de dokter. Maar als je je mentaal niet goed voelt, doe je vaak niets. Schaamte speelt een rol, maar dat moet veranderen." De moord op Miranda heeft Lena veranderd. "Ik wilde niet dat haar dood zinloos zou zijn. Daarom strijd ik nu tegen het taboe rond mentale gezondheid en huiselijk geweld. Te vaak durven vrouwen geen hulp te zoeken door schaamte. Dat moet anders. Niemand is gek; we zijn allemaal mensen.”
Het plan van aanpak tegen femicide roept op om psychisch geweld - vaak een voorbode van vrouwenmoord - strenger aan te pakken. Lena benadrukt dit in duidelijke termen: "Femicide moet worden genoemd voor wat het is. Begrippen als ‘familiedrama' of ‘crime passionel’ verhullen de ernst van het probleem."
Volgens Lena en experts zijn er signalen, ‘rode vlaggen’, die vaak voorafgaan aan femicide. Stalking, dwingende controle, huiselijk geweld en relatiebreuken vergroten het risico enorm. “Als je deze signalen herkent en op tijd ingrijpt, kunnen levens worden gered," zegt Lena.
Hoewel Lena gelooft dat ze nooit helemaal zal herstellen, ziet ze de waarde van tijd en zelfzorg. "Tijd heelt niet alle wonden, maar het helpt je wel om zaken beter te begrijpen en meer compassie te voelen voor anderen maar vooral ook voor jezelf.” Bij het graf van haar zus voelt Lena zowel pijn als kracht. “Ik mis Miranda elke dag, maar haar dood heeft mijn missie gevormd. Ik wil andere vrouwen helpen die nog wel leven maar in levensgevaarlijke relaties zitten. Dat is wat Miranda voor mij betekent: een reden om door te gaan en te strijden.”
Wij maken gebruik van cookies.